Obecność białek osocza w moczu ma olbrzymią wartość diagnostyczną. W niektórych przypadkach może to być jedyny przejaw procesu chorobowego toczącego się w nerkach.
Białkomocz „fizjologiczny” wynosi 20-100 mg/dobę.
Białkomocz okresowy
Niektóre postaci białkomoczu mają charakter okresowy – mogą wystąpić po wysiłku fizycznym (maraton), w stanach gorączkowych, przy udarze cieplnym i po incydencie niewydolności serca. Niewielki białkomocz może również występować, począwszy od II trymestru ciąży. Białkomocz jest uważany za ortostatyczny, gdy stwierdza się go w moczu oddanym wieczorem po 8 godzinach w pozycji stojącej, a nie stwierdza w moczu . oddanym w nocy po co najmniej 4-godzinnym spoczynku lub rano po przebudzeniu się, a przed podniesieniem się z łóżka.
Białkomocz ortostatyczny ma charakter ściśle izolowany i nie przekracza 1g/ 24 godziny. Przyczyna tej łagodnej anomalii, dotyczącej wysokich młodych osób z nadmierną lordozą, jest nieznana. Wymaga on nadzoru, ale nie wiąże się z żadnym ograniczeniem aktywności pacjenta ani nie jest przeciwwskazaniem do szczepień.
Białkomocz stały
Białkomocz stały oznacza, że u pacjenta występuje uszkodzenie miąższu nerki.
Nasilony białkomocz, przekraczający 3g/dobę, i ze znaczną zawartością albumin, jest związany z uszkodzeniem kłębuszków nerkowych.
Białkomocz mniejszy od 2g/dobę może odpowiadać uszkodzeniu zarówno kłębuszków nerkowych, jak i cewek.
Białkomocz pochodzenia kłębuszkowego
Białkomocz kłębuszkowy jest zazwyczaj nasilony.
Białkomocz kłębuszkowy powyżej 3g/dobę z towarzyszącą hipoalbuminemią (< 30 g/l) występuje w zespole nerczycowym.
