Immunofiksacja, która pozwala na zidentyfikowanie immunoglobulin monoklonalnych, zastąpiła stosowaną do niedawna immunoelektroforezę. Jest to metoda szybsza, bardziej czuła, łatwiejsza do interpretacji.
W praktyce immunofiksację stosuje się w celu identyfikacji immunoglobulin monoklonalnych (syntetyzowanych przez pojedynczy klon plazmocytarny) i określania ich klas (łańcuchy ciężkie) lub typu (łańcuchy lekkie).
Immunoglobulin monoklonalnych poszukuje się, gdy występują objawy kliniczne wskazujące na szpiczaka lub chorobę waldenströma i po przypadkowym odkryciu wąskiego „piku” w standardowej elektroforezie białek.
Wykrywanie immunoglobulin monoklonalnych stanowi również element diagnostyki rozrostu limfocytarnego lub plazmocytarnego.
W przypadku szpiczaka w osoczu wykrywa się obecność immunoglobuliny monoklonalnej IgG (> 65% przypadków), rzadziej IgA (20% przypadków) lub łańcuchów lekkich (15% przypadków). W przebiegu choroby Waldenströma w osoczu występuje immunoglobulina monoklonalna typu IgM. Rzadko występująca choroba łańcuchów ciężkich charakteryzuje się powstawaniem niekompletnej immunoglobuliny monoklonalnej, składającej się wyłącznie z łańcuchów ciężkich.
Immunoglobuliny monoklonalne mogą być również wytwarzane w przebiegu przewlekłej białaczki limfocytowej lub chłoniaków nieziarniczych.
Większość immunoglobulin monoklonalnych ma charakter „łagodny” lub „nieokreślony”. W tych przypadkach stężenie immunoglobuliny monoklonalnej jest mniejsze niż 30 g/l (najczęściej < 15 g/l), liczba plazmocytów w szpiku jest mniejsza niż 10%, a w moczu nie występują łańcuchy lekkie (białko Bence-Jonesa). Nie stwierdza się niedokrwistości, hiperkalcemii, zmian kostnych ani objawów zajęcia nerek.
« Wróć do listy terminów
